عشق در واقع تنها یک خیال و نوعی توهم عاجزانه است که تنها از روی نیاز ناشی می شود.عشق در واقع یعنی علاقه به خویشتن! آنچنان که این علاقه در قالب عشق به شخصی که او هم می تواند عشق را درک کند آشکار می گردد.
عشق یعنی نوعی لذت در وجودمان برای آرامش درونمان و تسکین و ارضا همه ی نیازهای روحی!
آنچنان که از عشق می گویند در وجودمان شعله ای می آفرینند بر افروخته که می سوزاند وجودمان را که احساس می کنیم لذتی دارد وصف ناپذیر این سوختن و بر افروختن!
پس آیا دروغ است که عشق به شخصی دیگر در واقع بهانه ایست برای ابرازعشق به خویشتن؟!!
آنچنان که از عشق می گویند در وجودمان شعله ای می آفرینند بر افروخته که می سوزاند وجودمان را که احساس می کنیم لذتی دارد وصف ناپذیر این سوختن و بر افروختن
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
.jpg)
