مرگ موض پرهیزکار:
موض با تقوا کسی است که به خدا و پیامبر و ائمه هدی (ع) معتقد باشند و دارای ایمان و عمل صالح بوده، دستورات خدا را انجام دهد و از منعیات دین بپرهیزد. چنین فردی به هنگام مرگ راحت و آسان جان می دهد.
ماموران فبض روح با او مدارا می کنند و در لحظه ی مرگ بهشت را به او بشارت می دهند. قرآن می رمایند: آنان که گفتند مسلماً پروردگار ما خداست و سپس بر ایمان خوش پایدار ماندند ،فرشتگان رحمت بر آنان فرود آیند و مژده دهند که دیگر هیچ ترسی از وقایع آینده ،و حزن واندوهی از گذشته ی خود نداشته است و بشارت باد به شما همان بهشتی که وعده داده شدید.
مرگ موض گناهکار:
مرگ موضی که در دنیا گناهانی مرتکب شده وهنوز گناهان او با بلا و یا گرفتاری از قبیل ،فقر،بیماری، فقدان مالو فرزند و سختی های دوران پیریو...پاک نشده است ،سخت و ناگوار می باشد . زیرا خداوند می خواهد با سختی مرگ ،گناهان او را پاک کند تا پس از مرگ گناهی در پرودنده ی اعمال او نباشد.
سختی جان دادن برای چنین شخصی در واقع لطف و فظلی است از سوی خداوند،که به هنگام مرگ شامل حال او می شود و وی را ازعذاب های سخت تر عالم آخرت رهایی می بخشد.
مرگ کافر نیکوکار:
کافر و غیر موضی که کارهای خیر فراوانی داشته ،فرد مهربان و دلسوزی بوده وبا اینکه به خدا یا پیامبر یااهل بیت ایمان نداشته ،به مادر احسان ونیکی می کرده و بدی او به کسی نمی رسیده و در مجموع فرد نیکوکاری بوده ،چنین کسی مرگ آسانی خواهد داشت . خداوند جانش را آسان و راحت می گیرد تا جزای اعمال نیک خود را در همین دنیا ببیند و پس از مرگ چشم طمع به رحمت و لطف خدا ندوزد. زیرا شرط پاداش اخروی-بهشت- ایمان می باشد . بدین ترتیب حسنات و کارهای نیک پنین فردی هنگام مرگ تصفیه می باشد و برای عذابهای دردناک پس از مرگ آماده می گردد.
مرگ پاک ککنده است چرا که گناهان افراد موض را می شوید و آخرین درد و رنجی را هم که از کفاره ی گناهانش باقی مانده بر طرف می سازد و همچنین نیکی های کافران را می شوید و تا آخرین بهره مندی خود را هم از لذتها و راحتی های دنیا که پاداش اعمال نیکشان است ،ببرند.
اگر کافران را در لحظه ی جان دادن بینی ،خواهی دید که فرشتگان مرگ با شلاق هاییی بر صورتها و پشتهای آنان می زنند و می گویند:اینک عذاب سوزان را بچشید.
چرا از مرگ گریزانیم :
آنچه مسلم است انسان برای زندگنی در دنیا خلق شده و حیات ابدی انسان در عالم آخرت بوده و دنیا صرفاً مقدمه ای برای آخرت قرار داده شده است.
خدای متعال می فرماید: خداوند مرگ و زندگانی را آفرید تا شفا را بیازماید که کدام یک عمل بهتری دارید.
بنابراین زندگانی دنیا موقت می باشد و تقدیر قطعی هرکس در دنیا مرگ است ولی انسان به علت غفلت خویش از مرگ گریزان بوده و خواهانعمر بیشتر دراین دنیا است.
انسانی که مرگ را قبا نداشته تغییر مرکب و لباس می داند و برای انسان پس از مرگ ،نوع بالاتری از حیات قائل است.
مسلماً با یاد مرگ ،آن تشویشی که برای منکران قیامت ایجاد می شود برای او حاصل نخواهد شد. کسی که باور کرده روزی باید بمیرد و سفر عالم آخرت را آغاز کند، قطعاً به فکر آماده سازی می افتد. اگر ما آماده نیستیم و آماده سازی را نیز آغاز نکرده ایم ،مردن خویش را باور نکرده ایم .
قطعاً پس ازاعتقاد به خدا و پیامبراو ، پیچ عملی در آخرت سود مند تر از ولایت آل محمد (ص) و تمسک به آنها نمی باشد.
اگر همه ی مردم دوستدار حضرت علی (ع) بودند،خداوند جهنم را نمی آفرید. اگر کسی خدا را آن گونه بندگی کند که شایسته ی خداست ،ولی تو واهل بیت توای علی ،برترین مردم نشناسد او جهنمی خواهد بود. محبت تو ایمانودشمنی با تو نفاق است؛و دوستدار تو اون کسی است که به بهشت رود ودشمنتواون کسی است که به جهنم داخل شود. حضرت علی (ع)
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
.jpg)
